سالها از مرگ غافلین گذشت. آن مردمان که هزاران نفر بودند، بدنهایشان پوسید و توده ی استخوان هایشان در خارج از شهر، گوشه ای جمع شد و تپّه ای استخوانی سالها نماد عبرتی بود برای آیندگان.
تا این که مردی از دیار خورشید پا به بیابان نهاد و با دیدن این استخوانها آهی از افسوس کشید و به حال آنان گریست؛ از پیشگاه صاحب و خدای خود برای آنان طلب بخشش نمود و با او داد سخن داشت و به نجوا پرداخت که بار خدایا! تو توانایی در دوباره زنده کردن مردگان، همان گونه که ایشان را میراندی! (1)
و به قطع زنده نمود خداوند آن مردگان را از روی فضل و مهربانیش؛ چرا که آن بزرگمرد نبی و خلیفه ی او بود بر روی زمین و پاک دلی که از یاد خدایش غافل نمی شد.[۲]
و امروز این ماییم که از پس قرنها غفلت پا به عرصه ی وجود نهاده ایم؛ اما آیا عبرت می گیریم از گذشتگان خود و می اندیشیم در کردار و آینده ی خود؟ و ای کاش در فکر کار خویش بودیم. در هراسم از این که ما را مرگی بزرگ تر از گذشتگان فرا گرفته باشد؛ مرگی که در آن هیچ روشنایی نباشد و این مرگ، مرگِ قلبهاست؛ تیرگی خاطره هاست؛ غفلت از یاد خدا! (3)
و استخوانهای متحرک امروز چه فرقی می کنند با استخوانهای انباشته ی دیروز؟! آیا امروز زندگی ما رنگ و بوی خدایی دارد؟ سؤال من این است که اگر امامِ زنده و صاحبِ عصر و زمان نداشتیم چگونه می زیستیم و چه فرقی با امروزمان می کرد؟ آیا بسنده کنیم به همین حد که هر ساله تنها جشنی برای ولادتش بگیریم و فراموشش کنیم تا سال دیگر!!
و امروز این قلبهاست که مرده اند؛ سالیانی است که کمتر کسی متذکر این مطلب است. خدا نکند که ما مصداق ﴿ صُمٌّ بُکمٌ عُمْىٌ فَهُمْ لا یرْجِعُونَ) (4) باشیم که کر و لال و کور شده باشیم و هیچ چیز را نبینیم و آنچه از یاد برده باشیم این باشد که ما صاحب داریم. و شاید دوباره مردی از دیار خورشید بیاید که دست به دعا بردارد و برای زنده شدنمان درخواست نماید. نه، نه! مطمئن باش؛ قطعاً می آید؛ او خواهد آمد او همان صاحب و ولی نعمت اصلی مان است. اوست که: ﴿ یحی الاَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها) (5)
اوست که زنده می کند زمین را پس از مردنش در حالی که: اِنَّهُم یرَونَهُ بَعیداً وَ نَراهُ قَریباً.» (6)
منابع:
1. داستان شهری از شهرهای شام که هفتاد هزار خانه بودند و طاعون در آن جا شایع شد…
این داستان در سوره ی بقره آیه ی ۲۴۳ به اجمال بیان شده. شرح آن در کتاب حیات القلوب باب چهاردهم آمده است.
2. این شخص، پیامبر خدا - حزقیل علیه السلام- بود، طبق احادیث؛ حیات القلوب، باب ۱۴
3. اشاره به سوره اعراف آیه ۱۷۹ ﴿ لَهُمْ قُلُوبٌ لا یَفْقَهُونَ بِها ... اُولئِکَ هُمُ الغافِلُونَ )
4. بقره آیه ۱۸
5. حدید آیه ۱۷ تفسیر کنزالدّقائق، ج ۱۳،: خداوند زمین را به وسیله ی حضرت قائم علیه السلام زنده می کند، پس از مرگ زمین؛ منظور از مرگِ زمین کفرِ اهلِ زمین است و کافر در واقع مرده است.
6. همانا آنان ظهور او را زمانی بس دور می شمرند و ما آن را نزدیک میدانیم؛
نظرات شما عزیزان:
بی نام 
ساعت17:06---10 فروردين 1392
سلام کاش روزی ما هم بیدار شویم
:: برچسب‌ها:
فراموشی,
زندگان,
مرگ زمین,
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: